De systeemaanpak wordt nog weinig toegepast. Dit wordt vaak belemmerd door de toepassing van sectorale benaderingen. Zowel klimaatveranderingen als de invoering van de Omgevingswet geven een impuls voor de belangstelling voor systeemdenken.
In de systeemaanpak staan zowel het landschapssysteem van het gebied, de partijen in het gebied als de lokale doelen centraal. Klimaatadaptatie is dan een kans om een gebied vorm te geven; het wordt immers gezien als een dynamiek van het systeem zelf. Klimaateffecten kunnen worden opgevangen door de natuurlijke veerkracht te versterken en te benutten. Hiertoe wordt klimaatadaptatie integraal meegenomen in de analyse van water, bodem, natuur evenals sociaaleconomische ontwikkelingen en doelen. Dit wordt, bijvoorbeeld, gedaan in een klimaatatelier met partijen uit de regio. De nadruk van deze aanpak ligt op het proces en het gezamenlijk bespreken en duiden van de opgaven. Kennis van het ruimtelijke systeem kan worden beschouwd als ‘basiskennis’ dat -ideaal gezien- aan de ruimtelijke planvorming en (her) inrichtingsprocessen ten grondslag ligt. Educatie met betrekking tot het vergaren en benutten van systeemkennis kan bijdragen aan de toepassing van deze aanpak.
