Een voordeel van de knelpuntenaanpak is dat er een goede onderbouwing wordt gegeven voor de klimaatrisico’s en de gekozen maatregelen. Bovendien wordt klimaatadaptatie tastbaar: zowel het probleem als de oplossing worden concreet. Een risico van deze aanpak is echter wel, dat er bij het zoeken naar onderbouwing wordt verzand in studies; mogelijk met een verlies van draagvlak tot gevolg.
Een ander risico van de knelpuntenaanpak is dat een probleem slechts voor de korte termijn wordt opgelost. Er wordt dan voor een specifiek probleem een zeer specifieke oplossing geformuleerd. De toepassing van zo’n ‘end-of-pipe’ oplossing zorgt dat het probleem niet bij de bron wordt aangepakt. Er worden, zogezegd, louter pleisters geplakt op de plekken waar de problemen het meest zichtbaar zijn. Zo is het soms de vraag of de oplossing ligt in het vergroten van de rioolcapaciteit in de wijk waar het knelpunt zich manifesteert, of in het vergroenen van de wijken ernaast. Hiernaast kan het prioriteren van specifieke knelpunten leiden tot een sectorale aanpak doordat de belangen, kansen en bedreigingen vanuit andere sectoren over het hoofd worden gezien. Hierdoor worden vaak kansen gemist om meerdere problemen tegelijk op te lossen, of worden de problemen verschoven.
Tot slot gaat het bij de knelpuntenaanpak vaak om technische en complexe kennis die soms lastig over te brengen is aan de afdelingen die ermee aan de slag moeten. Vertrekken vanuit de klimaatbedreigingen levert vaak geen herkenbaar aanknopingspunt op in de bestaande praktijk. De ervaring leert dat het beter werkt om de eigen ambities en doelen van het gebied centraal te stellen en deze vervolgens te toetsen aan de klimaatbedreigingen.
