Tot nu toe bevatte de e-learning vooral informatie en praktische tips waarmee je inwoners kunt faciliteren en zo effectief mogelijk stimuleren om adaptiemaatregelen nemen. Toch laat de praktijk zien dat er nog altijd een grote groep mensen is die geen maatregelen neemt om zich aan te passen aan extremere weersomstandigheden. Om beter te begrijpen hoe we ook die groep kunnen betrekken bij klimaatadaptatie, is het belangrijk om te kijken naar wat hen bezighoudt en daarop aan te sluiten. Dit is exact wat Design Thinking doet.
Bovenstaande video laat zien wat het idee is van Design Thinking. Deze aanpak biedt een nieuw perspectief en start het vanuit een andere positie dan de traditionele aanpak. Design Thinking zoekt niet naar manieren om inwoners zo effectief mogelijk te beïnvloeden en overtuigen om adaptiemaatregelen te nemen. In plaats daarvan kijkt Design Thinking naar wat er leeft onder de inwoners, met als doel om daarop aan te sluiten. Dee traditionele aanpak was ‘top down’: beleidsmakers proberen inwoners te overtuigen om maatregelen te nemen. De methode van Design Thinking is juist ‘bottom up’: inwoners vertellen beleidsmakers wat er leeft en beleidsmakers kijken hoe zij op dit frame kunnen aansluiten. De methode bestaat uit drie fases: in de eerste fase kijk je via empathisch onderzoek wat inwoners bezighoudt en wat voor hen mogelijke drijfveren zijn om in actie te komen. Daarvoor voer je gesprekken met de inwoners over hun ervaringen. In de tweede fase analyseer je deze gesprekken en kijk je welke rode draden hieruit naar voren komen. Deze rode draden spiegel je aan goede voorbeelden uit andere sectoren waar mensen in actie komen op basis van hun drijfveren. Dit leidt tot nieuwe invalshoeken, ook wel ‘frames’. In de derde fase ontwikkel en test je een prototype van een nieuw idee of een nieuwe maatregel die aansluit op invalshoeken die vaker voorkomen. Op basis van deze tests pas je het prototype aan en kun je het idee of de maatregel uitvoeren.
Design thinking is zo vernieuwend en verdiepend omdat het de focus naar de inwoner verschuift. Beleidsmakers kunnen vinden dat inwoners tegels moeten vervangen door groen, maar als inwoners deze stap niet nemen, zullen ze daar hun redenen voor hebben. Design Thinking richt zich op deze redenen: beleidsmakers voeren gesprekken met inwoners waarin ze vooral naar hen luisteren. Dit geeft beleidsmedewerkers de mogelijkheid om zich te verplaatsen in de inwoners en hun beweegredenen te begrijpen. Zo ontstaat er een beter beeld van de behoeften van inwoners. Beleidsmakers kunnen vervolgens op een creatieve manier kijken hoe ze deze behoeften op een andere manier kunnen vervullen of kunnen integreren in adaptiemaatregelen. In de praktijk leidt dit vaak tot nieuwe en creatieve ideeën. In het online document Design Thinking & Extreem Weer vind je enkele voorbeelden van creatieve ideeën die zijn ontstaan vanuit Design Thinking in Brabant.
Design Thinking in het kort
Design thinking bestaat uit 3 fases:
1. Empathisch onderzoek: in deze fase draait het om de inwoner. Met hen voer je gesprekken en je luistert vooral naar wat er speelt en wat hen bezighoudt.
2. ‘Reframing’: vanuit de gesprekken in het empathisch onderzoek stel je verschillende ‘frames’ op. Dat betekent dat je kijkt naar onderwerpen en invalshoeken die vaker terugkomen in verschillende gesprekken. De frames die je identificeert laten zien op welke andere manieren we naar het vraagstuk kunnen kijken, zodat het beter aansluit bij de drijfveren en behoeftes van de inwoners.
3. ‘Prototyping’: het frame bepaalt de richting voor nieuwe ideeën en maatregelen. De ideeën kun je testen en op basis van de resultaten verbeteren.
Wil je meer lezen over Design Thinking en creatieve praktijkvoorbeelden in Brabant? Bekijk dan het online document Design Thinking & Extreem Weer.
Vraagbox 5
Op welke manier sluit Design Thinking aan bij de 8 voorspellers van klimaatadaptief gedrag en de uitdagingen die in deze e-learning aan de orde kwamen?
